Door: Bert Wiltink
Mijn eerste keer dienst doen in zorgcentrum Ronssehof als ouderling. Viering van het Heilig Avondmaal met de bewoners … Ik moest racen om op tijd te zijn. Drie minuten voor de aanvang val ik binnen. Ik hoor al op afstand rustige orgelklanken en de bewoners zitten al even rustig te wachten, zoals altijd. Zij hebben de tijd, ik heb een horloge. Maar gelukkig, ik word hier ook rustig van. Mijn eerste les heb ik al te pakken …
Ik doe een kort gebed met de predikant en de diaken onder de kapstok en daarna gaan we naar binnen. Ik had mijn statige pak aangetrokken, want daar houden de bewoners van. Net zoals de dominee, in toga. We spelen geen kerkje, we zijn het … misschien wel in de meest pure vorm.
Ik heet de bonte schare van mensen welkom! Ach, wat een aanblik. Rolstoelen, rollators, half slapenden en soms afwezig kijkende hoog bejaarden. Maar ook verwachtingsvolle blikken en ogen vol verlangen. En tussen hen in vrijwilligers, die duwen en ophalen of verzorgen. Onbetaalbare krachten.
Ik mag alle aanwezigen welkom heten. Ook degenen die op hun kamer meeluisteren. Apart idee dat er naast de zichtbare gemeente ook nog een onzichtbare kerk is, te zwak om in beweging te komen, maar wel met een luisterend oor. Dan zet het orgel in. Psalm 63 in koor. Nooit zo’n vals gezang gehoord, nooit zo’n mooi koor beluisterd! Wat prachtig als ieder op zijn eigen wijs die oude woorden op de lippen neemt. Ik zing het ontroerd mee: ’Waar zich Uw vleugels breed ontvouwden, zing ik mij van mijn zorgen vrij … door Uw hand word ik vastgehouden!’ On-wijs mooi! We zingen nog meer klassiekers en er is een vertrouwde liturgie. Overal herkenning in oude woorden, vaste lichtjes in het duister. De predikant houdt een prachtige preek, over een buitenlandse vrouw die Jezus smeekt om in haar huis te komen. Het lijkt of Jezus haar afwijst, maar Hij zet de deur toch op een kier. En die vrouw grijpt haar kans. Jezus is verwonderd over zo’n groot geloof! Mooi dat de Evangeliedeur zo opengaat, ook voor mensen in hun reservetijd!
Dan begint het Avondmaal. Alles staat keurig klaar. De predikant heeft het brood gebroken en samen met de diakenbroeder delen we rond, persoonlijk. Ik durf de schaal niet uit handen te geven, bang dat de broze handen ‘m niet houden. Ieder neemt en eet, behalve die huilende mevrouw die te misselijk is om te eten. Ach! Daarna de wijn, teken van het bloed van Jezus. Ik geef ieder persoonlijk de beker, maar houd ‘m ook vast. Hij mag niet vallen, maar ik mag de bewoners zich ook niet laten verslikken. Na iedere dronk maak ik de randen schoon. Het ontroert me dat we hier in dit laatste pension het Koninkrijk zo dichtbij mogen brengen. Als de woorden hen misschien niet meer bereiken, dan nog de tekenen. ‘Smaakt en ziet dat de Heere goed is.’ Voor wie zou het de laatste keer zijn?
De dienst wordt afgesloten. Er wordt gebeden voor de zichtbare en onzichtbare luisteraars, voor kinderen en kleinkinderen als die er mogen zijn, voor gezondheid en ziekte, voor gebrokenheid en heelheid. Natuurlijk ook nog een collecte, maar de opbrengst zal vooral symbolisch zijn geweest, vermoed ik.
Bij het uitleidende orgelspel stellen we ons op bij de uitgang. Een stoet van gebrokenheid trekt aan ons voorbij. De meesten drukken de dominee de hand en bedanken hem. Ik krijg ook nog een paar handen, maar ik moet natuurlijk wel mijn plaats weten … En dan is er koffie! Weer die vrijwilligers … geweldig. Ik drink mijn troost bij een hoge tachtiger met heimwee naar haar geboortestad en een beginnende negentiger, haast een gekrookt riet, met maar één arm tot zijn beschikking. Allebei oud en vol gebreken, maar blij dat hun bovenkamer nog goed intact is. Ik hoor dat ze veel steun aan elkaar hebben, Ik luister naar hun levensverhalen. Beiden hun partner verloren, maar toch ook blij met die ene snaar die nog op hun viool gespannen blijft en waar nog muziek in zit.
Dan vertrek ik, uit dit huis vol verdriet en pijn, maar ook vol kleine vreugden. In gedachten bid ik: ‘Dat Uw ogen open mogen zijn over dit huis, O God!’ Ronssehof vrijdagavond 20.30 uur. Een klein stukje Koninkrijk in Gouda, wachtend op de grote morgen … ach wanneer?!
Bert Wiltink, ouderling Sint-Jansgemeente