Door: Rieke de Kool
In een gezellige bovenwoning aan de Raam ontmoet ik hen. Geen huis waar nu nog hard wordt geklust. Alleen aan de grote doos met boeken (overigens een prachtige serie Bijbelverklaringen!) en de handgeschreven kaart op tafel is te zien dat er een verhuizing en een bruiloft aankomen. Op 21 augustus gaan Jaco Knapen en Ieke van der Gaag trouwen!
Voordat ze verkering kregen werd er al gewed om een kratje bier: wordt het binnen vier weken of pas later iets tussen die twee? Ieke en Jaco leerden elkaar kennen toen ze samen in de welkomstcommissie zaten voor nieuwe leden van de christelijke studentenvereniging C.S.F.R. in Delft. In de welkomstweken werd hun contact steeds intensiever. Jaco: ‘Anderen zagen het aankomen, zelf hadden we in het begin niets door. Maar twee weken na de introductie van de eerstejaars, wandelend in het Delftse Hout, besloten we een relatie op te gaan bouwen.’ ‘Toen ontdekte ik pas echt wie Jaco is’, aldus Ieke. ‘Hij vertelde bijvoorbeeld over de jaren waarin hij met zijn ouders, broertjes en zusje in Ecuador woonde, van zijn veertiende tot zijn achttiende. Zijn vader was daar jeugdwerker voor de zendingsorganisatie van de Gereformeerde Gemeenten. Jaco deed in Nederland staatsexamen en ging in Delft studeren terwijl zijn familieleden in Zuid-Amerika bleven. Zo’n periode heeft op allerlei manieren impact op iemands leven. Tot dan toe had Jaco het daar zelden met iemand over. In Delft wisten de meesten het niet eens.’ Jaco vult aan: ‘Via Ieke leerde ik een heel andere kant van het leven kennen. Zij is de jongste van vier zussen en een broer. Haar familieleden had ik nog maar een paar keer gezien toen we al aan een kraambed stonden en ik opeens “oom” werd. Een compleet nieuwe rol!’
Veilige speeltuin
Jaco en Ieke kozen allebei voor de studie civiele techniek. ‘Dat is het vroegere weg- en waterbouwkunde’, legt Ieke uit. ‘Denk daarbij aan het bouwen van wegen, dijken en bruggen, aan watermanagement, drinkwater en riolen. Of aan het rekenen aan gebouwen en de financiering daarvan. Als vrouw ben ik in die richting zeker geen uitzondering. Wel dertig procent van mijn jaargenoten is vrouw.’
Jaco gaat binnenkort aan de slag als calculator/werkvoorbereider bij aannemingsbedrijf Houtman, Ieke – die enkele jaren jonger is – moet haar studie nog afronden. Hoewel er met alleen een basisbeurs en best strenge regels voor het halen van studiepunten flink gestudeerd en gewerkt moest worden, besteedden Jaco en Ieke beiden behoorlijk wat tijd aan de C.S.F.R. ‘Zo’n vereniging kan ik iedere student aanbevelen’, stelt Ieke. ‘Je leert er bezig te zijn met de Bijbel en studiekringen te volgen. Als het niet goed gaat met jou of je studie, is er een vangnet van ouderejaars die je kunnen helpen.’ Jaco haakt daarop in: ‘Een studentenvereniging is ook goed voor je vaardigheden. Als je je inzet voor een commissie leer je meer dan tijdens een project op school. Ik zie het als een veilige speeltuin waarin je van alles mag ondernemen, fouten mag maken en weer op mag staan.’
Belofte die rust geeft
‘In Delft leerden we ook over kerkmuren heen te kijken’, zegt Jaco. ‘We komen beiden uit de Gereformeerde Gemeenten, maar belandden vaak in een dienst van een PKN-gemeente waar de Herziene Statenvertaling wordt gebruikt. Wat ons daar aansprak, was dat in de preken echt de Bijbelteksten werden gevolgd en uitgelegd en dat er heel gevarieerde thema’s op het rooster stonden. Bij de Goudse Sint-Jansgemeente, voor zover we die in korte tijd – vooral online – hebben leren kennen, zien we dit ook. Daarom hebben we voor deze gemeente gekozen en zal dominee Batenburg onze trouwdienst leiden.’
Op de vraag waarom ze voor een huwelijk kiezen, neemt Ieke als eerste het woord: ‘Als je om je heen kijkt, kiezen nog maar weinig stellen bewust voor een vaste relatie. Wij willen er echt voor gaan om niet alleen als het goed gaat, maar ook in moeilijke tijden bij elkaar te blijven. Daarom willen we elkaar trouw voor het leven beloven. Op een speciaal moment, in het bijzijn van mensen die belangrijk voor ons zijn. Hoe groot die woorden ook zijn en hoe kwetsbaar wij zelf.’ Jaco benadrukt dat zo’n belofte veel rust geeft en vertelt dat Ieke en hij ook bewust trouwen voordat ze hebben samengewoond. Ieke: ‘Ja, dat hebben we afgesproken en daar houden we ons aan. Nu ik mijn kamer heb opgezegd, tijdelijk bij mijn ouders woon en best veel bij Jaco ben, houden we elkaar voor: ook deze weken volhouden!’
Zegen
Op de prachtige trouwkaart, in het handschrift van Jaco’s zusje, staat de naam van Ieke vóór die van Jaco. Met een reden? Jaco: ‘Volgens mij hoort dat zo.’ Ieke: ‘Wij zien elkaar hoe dan ook als gelijkwaardig. Volgens Paulus is de man het hoofd van de vrouw, zoals Christus het hoofd is van de gemeente. Dat vind ik een mooi beeld. Volgens sommigen betekent dat dat de man goed voor de vrouw moet zorgen, anderen leggen er de vinger bij de man weliswaar het hoofd is, maar de vrouw het nekje. In de praktijk willen wij de dingen in elk geval samen beslissen.’ Jaco: ‘En elkaars eigenheid respecteren. Mochten wij vader en moeder worden, dan zal het Ieke zijn die het meeste thuis is. Omdat zij het grootste talent heeft om goed met kinderen om te gaan.’ Ieke: ‘En Jaco wordt de kok bij ons in huis. Hij kan de lekkerste maaltijden maken.’
Een sprookjeshuwelijk met tien bruidsmeisjes zal het op 21 augustus niet worden. Ieke: ‘Wij houden van klein en gezellig en kozen bijvoorbeeld voor een kerkdienst in de Sint-Joostkapel. Voor zover nu bekend mag die gelukkig doorgaan mét al onze daggasten en extra mensen. We gaan er ook van uit dat er gezongen mag worden. Jaco: ‘Een paar maanden geleden kwam even de vraag op wat te doen als we in verband met corona moesten kiezen tussen een kerkdienst zonder mensen of een uitgestelde dienst met mensen. Gelukkig kwam het zover niet. Ik had de kerkdienst dan uit willen stellen. Ieke zie ik als een geschenk van God in mijn leven en Gods zegen vragen vind ik belangrijk en mooi. Maar als je een dienst uitstelt, begint de zegen niet pas een halfjaar later. Daar is God veel te groot voor.’