Door: Gerard de Wit, Schwerin, Duitsland
Foto: Gerard en zijn vrouw Janneke
‘Jij werkt bij de kerk, hè.‘ Moet je dan ook wel eens presenteren … of, nou ja, wat doen jullie eigenlijk? Een moeder van een klasgenoot van onze dochter Lisa stelde deze vraag nadat we over van alles en nog wat gekletst hadden. Ze had geen idee wat er eigenlijk in een kerkdienst gebeurde. En ik geloof dat zij geen uitzondering is in het gebied waar wij naartoe verhuisd zijn. Bijna een jaar wonen we nu in Lankow, een Plattenbau-wijk in de Noordoost-Duitse stad Schwerin. Hier zijn we zendelingen. Al moet ik zeggen, het is toch wat anders dan de zendelingen waarover ik las in de kinderboekjes die ik ieder jaar van de zondagsschooljuffen kreeg na de kerstviering in de Pauluskerk. Dat waren spannende en romantische verhalen over mannen met baarden die woonden in een Afrikaanse strohut en met de Bijbel in de hand van dorp naar dorp trokken en complete stammen voor Jezus wisten te winnen. Goed, die baard … daar kunnen we aan werken (al is mijn oma het daar niet zo mee eens), maar verder is er weinig hier wat mij doet denken aan de kinderboekjes van toen.
Wat is zending eigenlijk? Voor een (ver)zending heb je een zender en een ontvanger nodig. God is de Zender. De mensen die Hem niet kennen zijn de ontvangers. Maar wat zijn wij? De postbodes die het pakket afleveren en weer verdwijnen? Nee, zegt Paulus in 2 Korinthe 3: ‘U bent zelf een brief van Christus.‘ Die moet niet samen met de andere brieven gezellig in het sorteercentrum blijven liggen, maar bij de mensen aankomen en daar blijven om gelezen te kunnen worden.
Wij noemen dat hier ons leven delen. Anderen betrekken in ons dagelijks leven. Concreet heet dat: aanwezig zijn. Verjaardagsfeestjes vieren met gemeenteleden én buren samen. Kinderen spelen met vriendjes van binnen én buiten de kerk. Hulp of oppas vragen we zoveel mogelijk binnen de wijk. Tijd nemen voor een praatje. Daardoor groeit wederzijds vertrouwen en ontstaat openheid. Het is geen trucje of kunstje. Het is geen vlotte babbel of betere argumenten hebben waarmee je je gesprekspartner overtuigt. Daarmee bereik je geen harten. Hoogstens wint je de discussie. Het gaat erom authentiek te zijn in de omgeving waarin je leeft. En dan maakt het niet uit of je in Schwerin of in Gouda woont. Dat gaat alleen als je zelf verbonden bent met Jezus en een relatie hebt met Hem. Zoals een rank die verbonden is met de wijnstok en zijn levenssappen in zich opneemt en alleen daardoor vrucht kan dragen. Dat is ook ontspannend, want als rank ben je niet verantwoordelijk voor de hoeveelheid vrucht. Je bent alleen verantwoordelijk voor het verbonden blijven.
Ik ben dus zendeling. Of beter: ik ben een brief van Christus. Net zoals die stoere mannen uit de boekjes van de zondagsschool. Net als u in het verzorgingshuis en jij in je vriendenkring.